مرحوم کلینی دو روایت متضاد از دو امام نقل می‌کند، آن هم درباره‌ی یک موضوع، وقتی آن را بررسی می‌کنیم معلوممان می‌شود که : «نحن بعثنا لنکلّم الناس علی قدر عقولهم ...» اگر طرف راجل باشد باید به قدر فهمش سخن گفت. اگر گنجایش نباشد نمی‌توان حقایق را بیان کرد. مثلاً درباره ی نفس ناطقه با بدن می‌فرماید: «مثل ابری که پایین آمده و احاطه دارد». بلکه می‌فرماید : «بدن نیست مگر مرتبه‌ی نازله‌ی نفس».

می‌دانیم که ائمه کلهم نور واحد. از یک امام سوال می‌شود که: عالم را می‌شود در تخم مرغ جای داد، بدون این که آن کوچک و این  بزرگ شود؟ می‌فرماید: آری، بلکه کوچکتر، که چشم شماست. دیگری می‌فرماید: خیر، «والذی سألتنی لا یکون». جناب آقای شعرانی هم در حاشیه‌ی وافی دارد که هر دو بزرگوار راست گفته اند (بحث روایی هم باید داشته باشید. بنده در این امر دو استاد داشته ام.) فرمود: هر دو درست است، آن که فرمود: نه، به لحاظ جسمانیتش که همین هیئت خارجی باشد و تخم مرغ هم با همان هیئت که هست، چون محال است و محال به فعل حق تعلّق نمی‌گیرد و قدرت، قدرت گزاف نیست. این حرف عامیانه است که مگر خدا قادر نیست. و آن امام که می‌فرماید: می‌شود، درست گفته که حتی اصغر از آن که چشم است و این به لحاظ معنی است، و هر دو مخاطب را در نظر داشته اند. می‌فرماید: نگاه کن این همه را در یک مردمک چشم جای داده، این به لحاظ تمثلش است نه به لحاظ جسمانیت. در مسائل فقهی هم همین طور است، زمان و مکان و مخاطب را باید مدنظر داشت.

صد وده اشاره- اشاره 63- ص 178-179