در ظهر نسخه‏اى آمده است:

سؤال: چرا اعوذ بالله را بر بسم الله مقدم داشتند؟ جواب: اعوذ بالله مثل صابونى است که از آن جامه‏هاى آلوده و چرکین را پاک مى‏سازند؛ چون بنده عازم تلاوت قرآن شود، دهان آلوده به نامشروعات باشد، چون اعوذ بالله گوید دهان و زبان او پاک شوند و شایسته آن گردد که کلام احدى را بر زبان گذراند.

ولکن جناب کلینى در کافى به اسنادش روایت کرده است:

عن فرات بن احنف عن ابى جعفر علیه السلام قال سمعته یقول: اول کل کتاب نزل من السماء بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ‏، فاذا قرأت‏ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ‏ فلا تبال أن لا تستعیذ، فاذا قرأت‏ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ‏ سترتک فى ما بین السماء و الأرض‏(وافى، ط رحلى، م 5- ص 99).

(ترجمه حدیث: ابتداى هر کتابى که از آسمان نازل شده، بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم است. هر گاه بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم را قرائت کردى اشکالى ندارد که استعاذه نکنى (نگویى که پناه مى‏برم به خدا) و هر گاه بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم را تلاوت کردى، تو را از آنچه میان آسمان و زمین است محفوظ مى‏دارد. این ترجمه در کتاب نیامده است.)

و بعد از سؤال و جواب یاد شده، این رباعى مرقوم شده است: